Ξεκινά την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου το σεμινάριο δημιουργικής/καταστροφικής γραφής υπό τον τίτλο «Το Οποίο στην Ομίχλη», με τον Γιάννη Αντάμη (συγγραφέας, Π.Μ.Σ. Δημιουργική Γραφή, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας).
Το σεμινάριο θα διεξαχθεί κατά το τριήμερο 6, 7 και 8 Νοεμβρίου, ενώ θα ακολουθήσουν άλλες δύο ενότητες συναντήσεων, κατά τους πρώτους μήνες του 2016, σε ημερομηνίες που θα οριστούν αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης.
Απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να διερευνήσουν, να αναπτύξουν ή να καλλιεργήσουν περαιτέρω την ικανότητά τους να αφηγούνται ιστορίες και γενικότερα να εκφράζονται και να δημιουργούν στα είδη του έντεχνου και οργανωμένου γραπτού λόγου (πεζογραφία και ποίηση). Ωστόσο, επειδή ένας συγγραφέας ή έστω ένας σωστός αφηγητής πρέπει καταρχήν να είναι και καλός –αν όχι μανιώδης και φανατικός- αναγνώστης, το Εργαστήριο Δημιουργικής/Καταστροφικής Γραφής είναι, πρώτα από όλα, και εργαστήριο ανάγνωσης. Πράγμα που σημαίνει ότι, ακόμα και αν κάποιος δεν έχει συγγραφικές ανησυχίες ή φιλοδοξίες, μπορεί να το παρακολουθήσει, προκειμένου να αποκτήσει μια πιο στενή, ευχάριστη και ωφέλιμη επαφή με τον κόσμο των βιβλίων και της λογοτεχνίας.
"Ο όρος «Δημιουργική Γραφή» δε μου αρέσει. Το ξέρω πως πρόκειται για μια μάλλον αμήχανη απόδοση του αγγλικού Creative Writing, ωστόσο θεωρώ πως αντικείμενο των σπουδών μου είναι η Συγγραφή, ή έστω η Λογοτεχνία, κατά τον ιδιο τρόπο που αντικείμενο των σπουδών του σπουδαστή κάποιου ωδείου είναι η Μουσική.
Παγιδευμένοι στο δίλημμα του τι διδάσκεται και τι όχι, οι θεμελιωτές του εν λόγω γνωστικού αντικειμένου και οι σημερινοί διδάσκοντες αυτό, θα έπρεπε να προβάλουν στους σκεπτικιστές πως στόχος του είναι να δημιουργήσει καταρχάς καλύτερους αναγνώστες, με τον ίδιο τρόπο που ένας μουσικοδιδάσκαλος στοχεύει πρώτα από όλα να δημιουργήσει καλύτερους ακροατές. Όποιος γνωρίζει να διαβάζει σωστά, έχει και τα τυπικά, τουλάχιστον, προσόντα και να γράψει έστω επαρκώς.
Τα υπόλοιπα έρχονται.
[απόσπασμα από το βιβλίο ''Ψέματα λένε'' του Γιάννη Αντάμη]
Υπάρχει γραφή που δεν είναι δημιουργική; Προφανώς και υπάρχει. Η λογοτεχνία είναι μία μορφή επικοινωνίας και ως τέτοια προϋποθέτει την ύπαρξη πομπού και δέκτη. Ο συγγραφέας μπορεί να φαντασιώνεται πως αυτά που γράφει θα διαβαστούν από το σύνολο του αναγνωστικού κοινού ή από μια έστω σεβαστή μερίδα του, αλλά στην πραγματικότητα (στην πραγματικότητα της φαντασίας του, πάντα) οι αναγνώστες στους οποίους απευθύνεται σπανίως είναι περισσότεροι από ένας. Το τι συμβαίνει πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ανάγνωση του έργου του μέσα στο κεφάλι αυτού του «αναγνώστη-μηδέν»
αποτελεί και το αντικείμενο της μυστικής και εμμονικής έρευνας που προηγείται της συγγραφής μιας ιστορίας και συνοδεύει με τα πορίσματα της όλα τα στάδια ανάπτυξής της. Οι ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα που ο συγγραφέας επιδιώκει να προκαλέσει στον «αναγνώστη-μηδέν» δεν είναι πάντα θετικά ή ευχάριστα,
όπως δεν είναι πάντα ευγενή και τα κίνητρα που τον οδήγησαν να «του γράψει». Αυτό που ονομάζουμε δημιουργική γραφή μπορεί να αποδειχθεί εξόχως καταστροφική ή καταστρεπτική διαδικασία. Πόσο αφορούν, όμως, όλα αυτά τους άλλους αναγνώστες; Όπως συμβαίνει πολύ συχνά και στο ποδόσφαιρο, ακόμα και αν οι αντίπαλοι αλληλοεξοντωθούν, στο τέλος η λογοτεχνία θα νικήσει.
[απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Αντάμη "Ψέματα Λένε"]
Η μεγάλη λογοτεχνία μπορεί να δίνει άλλες διαστάσεις στο πεπερασμένο της συμβατικής ανθρώπινης ζωής, ωστόσο όσο περισσότερα καλά βιβλία διαβάζει κανείς τόσο φλερτάρει με το καταθλιπτικό συμπέρασμα πως μια ζωή δε φτάνει για να προλάβει να ξεφυλλίσει έστω όλα αυτά που αξίζουνε να διαβαστούνε. Ακόμα, όμως, και αν η μεταθανάτιος καριέρα μας ως αναγνώστες συνεχιστεί σε κάποιον παράδεισο, ή κάποια κόλαση, που θα μοιάζει με βιβλιοθήκη, όπως ο Μπόρχες σχετικά οραματίστηκε, φαντάζομαι πως θα δεσμευόμαστε εις την αιωνιότητα από
τις προσλαμβάνουσες των ταπεινών θνητών αναγνωσμάτων μας, Με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι μέρες μας τροφοδοτούνε με υλικό τις βραδινές ονειρικές μας περιπέτειες.
Ό,τι διαβάζουμε γίνεται μέρος της ταυτότητάς μας. Είμαστε, μεταξύ άλλων, οι ιστορίες, οι καταστάσεις, οι ιδέες που τα βιβλία σωρεύουν μέσα στο κεφάλι μας και διαμορφώνουν τις δράσεις και τις πεποιθήσεις μας. Μα πάνω από όλα, είμαστε οι κρίσιμες στιγμές που επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να ενσωματώσουμε στην ταυτότητα αυτή ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Πριν από λίγο, εγώ που διάβασα τον «Ξένο» του Καμύ στα δεκαοκτώ για πρώτη μου φορά, έπινα καφέ με κάποιον που άρχισε να διαβάζει στα τριάντα του και σχολιάζαμε μια όμορφη γυναίκα που πέρασε μπροστά από το τραπέζι μας, και που ενδεχομένως δεν πρόκειται ποτέ να
τον διαβάσει. Μια φίλη, που διάβασε τον «Παίκτη» του Ντοστογέφσκυ στα εικοσιεπτά, μπήκε εχθές σε ένα ταξί, ο οδηγός του οποίου διάβασε, πριν λίγες μέρες, το πρώτο του κεφάλαιο, όταν ανακάλυψε πως κάποιος άλλος επιβάτης είχε
ξεχάσει το βιβλίο αυτό στο πίσω κάθισμα του. Δυο τύποι σχεδιάζουν να ληστέψουνε μια τράπεζα. Ο ένας, όταν ήτανε μικρός, είχε διαβάσει τρεις φορές του Ντίκενς τις «Μεγάλες Προσδοκίες», ο άλλος προτίμησε να δει κάποια από τις
κινηματογραφικές διασκευές. Κι όμως, κι οι δυο τους τις ίδιες φράσεις ακριβώς έχουνε συγκρατήσει. Εσείς, διαβάζετε κάτι αυτόν τον καιρό, αλήθεια; Η μεγάλη λογοτεχνία είναι το φάρμακο για την ασθένεια της μικρής ζωής. Μπορούμε μια χαρά να επιβιώσουμε χωρίς να ανοίξουμε ποτέ βιβλίο στη ζωή μας.
Μπορούμε όμως, εξίσου καλά, και να αναβιώσουμε άλλες πολλές φανταστικές ζωές, έτσι και κατορθώσουμε να αφήσουμε να μας ανοίξουν τα ίδια τα βιβλία. Ας πούμε πως αυτό είναι το υποκατάστατο, που ο υπερεκτιμημένος μας πολιτισμός
μάς επιφύλαξε, αντί της ακριβής ιδέας της αθανασίας. Αυτά και πάω να συνεχίσω τον Τζον Ντος Πάσος μου.
[απόσπασμα από το βιβλίο του γιάννη αντάμη "Ιατρείο Μικρών Ζωών"]
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Αντάμης γεννήθηκε το 1975 στο Βόλο. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και -μεταξύ άλλων- εργάζεται ως δικηγόρος.
Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Πριγκιποδουλειές» (Οξύ 2006), «Σχέδιο Τρόμου» (Οξύ 2007) και «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού» (Τόπος 2008), ενώ έχει δημοσιεύσει άλλους 20 τίτλους στο διαδίκτυο (www.dreamtigers.gr). Κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί στην ανθολογία «Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα» (Αίολος 2009). Το βιβλίο του «Σχέδιο Τρόμου» μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Ισπανία με τον τίτλο «El Proyecto» (Sti Ediciones 2015).
Είναι τελειόφοιτος του Π.Μ.Σ. "Δημιουργική Γραφή" του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και έχει οργανώσει και διδάξει σε εργαστήρια γραφής στο Βόλο, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Πάτρα και τη Λήμνο.
- Ημερομηνίες: Παρασκευή 6, Σάββατο 7 και Κυριακή 8 Νοεμβρίου
- Ώρες: Παρ.6/11 6μμ-9μμ, Σαβ. 7/11 5.00μμ-9.00μμ, Κυρ. 8/11 4.00μμ-7.00μμ | σύνολο: 10h
- Υπεύθυνος: Γιάννης Αντάμης
- Κόστος σεμιναρίου: 40 ευρώ
- Πληροφορίες και εγγραφές: τηλ. 2651003492, 6955416236, email: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. , Facebook: Politheatro Ioannina
