Είμαστε τρεις και ανεβαίνουμε τη στριφογυριστή σκαλίτσα ο ένας πίσω από τον άλλο με βήματα μπαλαρίνας, πατώντας στις μύτες των ποδιών σαν γάτες.
Δεν γίνεται αλλιώς... μόνο ακροπατώντας μπορούμε να ανεβούμε την εξωφρενικά στενή σκαλίτσα, που παρότι καταπιεστική είναι ταυτόχρονα ιστορική: κάποτε, την ανέβαινε ο μουεζίνης πέντε φορές τη μέρα, για να βγει στον εξώστη του μιναρέ και να καλέσει τους πιστούς να προσευχηθούν. Βρισκόμαστε στο τζαμί του Ασλάν Πασά, ένα μνημείο των Ιωαννίνων που σήμερα στεγάζει το Δημοτικό Μουσείο της πόλης - έναν χώρο στον οποίο μπαίνοντας σκάνε μπροστά στα μάτια μας βομβίτσες χρωμάτων, από πηχτό κόκκινο μέχρι φωσφοριζέ γαλάζιο.
Το μουσείο είναι πραγματικά υπέροχο, όχι μόνο από άποψη αισθητικής αλλά και από άποψη στόχευσης, καθώς επιχειρεί να φέρει σε επαφή τον επισκέπτη με τα τρία στοιχεία -χριστιανικό, μουσουλμανικό, εβραϊκό- που συγκροτούν την ταυτότητα των Ιωαννίνων μέσα από τα αντίστοιχα εκθέματα (όπως είναι το δαμασκηνό σπαθί του Καραϊσκάκη ή τα «κετουμπά», τα εβραϊκά συμβόλαια γάμου). Μια βόλτα στην πόλη, βέβαια, στο Κάστρο, στο Ιτς Καλέ, στο Φετιχιέ τζαμί και στον τάφο-τεχνούργημα του Αλή πασά, μια ματιά έξω από την κλειστή εξώπορτα της Συναγωγής, μας βοηθάνε να καταλάβουμε καλύτερα αυτό που είδαμε σε μικρογραφία στο μουσείο, πόσο δηλαδή ο εβραϊσμός, ο μουσουλμανισμός και ο χριστιανισμός μπλέκονται στα Γιάννενα, σαν τρία μέλη που στηρίζουν το ιστορικό σώμα της πόλης. Υστερα από μια μεγάλη βόλτα στο αστικό κομμάτι, κατευθυνόμαστε προς Παμβώτιδα. Φτάνουμε στις όχθες της λίμνης, καθόμαστε στην πεζούλα και απλώνουμε τα πόδια μπροστά από τα νερά της.
Τα τεντώνουμε και βγάζουμε μια καταπράσινη υδάτινη φωτογραφία με τρία παπούτσια να παρεμβάλλονται στο κάδρο. Πίσω μας, οι κρανοφορεμένοι Γιαννιώτες δικυκλιστές τρέχουν με τα ποδήλατα στον παραλίμνιο δρόμο - μπροστά μας βλέπουμε τα πλεούμενα που συνδέουν τα Γιάννενα με το Νησί. Περίεργο τοπίο. Ενα εύφορο νησί στη μέση μιας λίμνης και μια σειρά από δίχρωμα πλοιάρια (λευκό-κόκκινο, μπλεκόκκινο) να πηγαίνουν μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν κόσμο.
Το Νησί είναι από μόνο του ολόκληρο ένα αξιοθέατο, μία χερσαία παραφωνία της λίμνης στολισμένη με ηπειρώτικα σπίτια και βυζαντινά/μεταβυζαντινά μοναστήρια (όπως είναι η ξακουστή Μονή του Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπινών). Παίρνουμε κι εμείς ένα απ’ τα δίχρωμα πλοιάρια, αποβιβαζόμαστε στο Νησί και κάνουμε τον γύρο του με τα πόδια. Μεγάλο δεν τον λες (διαρκεί λιγότερο από ώρα) αλλά σου αφήνει μια επίγευση εξωτισμού, σαν να έχει κάτι από βραζιλιάνικη φύση το τοπίο, έτσι έξαλλο και φουντωτό που είναι... Κάπως έτσι, με τους βραζιλιάνικους συνειρμούς στο μυαλό και μια αξέχαστη αναμνηστική φωτογραφία που αποτυπώνει τα υποδήματά μας να ίπτανται πάνω από την πρασινωπή επιφάνεια της Παμβώτιδας, κλείνει το σύντομο ταξίδι μας στα Γιάννενα. Πανέμορφη η πόλη. Θερμή, πέτρινη, ηπειρώτικη. Ηθελε κι άλλο χρόνο...
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ethnos.gr
(Κείμενο: Ελευθερία Αλαβάνου)